Sa Gitna ng Ulan

Sa Gitna ng Ulan

ni Danielle  Bongato

            Habang natutulog ang mga tao sa isang baryo, hinid nila namalayan na ang ulan nararanasan nila ay lumalakas. Noong umaga na nagulat nalang sila’y lubog na ang kanilang kagamitan at lumalakas ang pagbuhos ng ulan.

           

            Sa isang sulok ng isang bahay may nakaupong binata na nakatapat sa bintana. Habang nakatingin ang binata sa bintana, hindi niya namalayan na may pumuasok sa kwarto.

“Ethan” lumingo ang binata kung san niya narinig ang kanyang pangalan.

“Ate Sheila…” Nakita ni Sheila sa mata ng kanyang kapataid ang emosyon na nararanasan nga. “Ethan, alam ko na nag-aalala ka sa kanya. Pero gusto ko lang sabihin sayo na ayos lang siya at ang pamilya niya” sabi ni Sheila sa kapatid.

“pero Ate, paano kung meron nangyari sa kanya? Paano kung tumass ang tubig? Yub lugar pa nila madalas bahain?” sinabi ni Ethan sa Ate niya.

Humingang malalin si Sheila at tumingin sa kapatid. “Wag mong isipin yun. Dapat positibo ang iniisip mo!” ngumiti si Sheila. “Subukan mo kayang tawagan siya. Iyon

Pwede hindi ka na mag-aalala.” Pagkatapos lumabas ng kwarto si Sheila.

            Pagkalipas ng ilang minuto, inilabas ni Ethan ang kanyang telepono at tinawagan ang kaibigan niya. “Hello?”

“Ophelia”

“Ethan! Buti naman na ligtas ka. Kamusta naman ang pailya mo? Maayos lang ba kayo dyan? Hindi ba magulo dyan? Lumal-“

“Ophelia” pinutol ni Ethan ang sinabi ni Ophelia. “Wag ka mag-alala sa akin. Mas alalahan mo ang sarili mo.” Sinabi ni Ethan sa kaibigan. “Gusto ko malaman kung maayos lang kayo ng pamilya mo at kung meron nangyayari sa inyo.”

”….Ethan” lungkot na sinabi ni Ophelia “ Kahit sabihin ko na maayos lang kami…. Hindi ka maniniwala sa akin.”

“Ophelia”

“Mabilis na tumataas ang tubig ditto. At nakapasok na ang tubig sa bahay naming.” Sabi ni Ophelia habang pinigil niyang umiyak.

“Ophelia wag kang umiyak. Maghahanap ako ng may tutulong sa inyo. Tatawagan ko Tito ko, iyon pwede kayo tulungan. Sasabihin ko sa magulang ko kung pwede kayo sagupin. Pwede ko din-“

“Ethan hindi mo naman kailangan gawin yan.”

“Pero gusto ko talaga tulungan ka Ophelia. Mahalaga ka sakin.” Sinabi ni Ethan habang namumula ang mukha.

“Ethan…hindi pa ako mawawala.” Sabi ni Ophelia habang sinusubukang pigilin ang tawa niya. “Masyagon kang kang nag-iisip kung ano.”

“Ophelia naman.” Pahiyanh sinabi ni Ethan.

“Hya nako Ethan, masyado ka nag-aalala. Si Ian nga hindi natatakot” painis na sinabi ni Ophelia. “Mas matanda ka nga ng ilan taon sa kanya. Tapos ikaw pa ‘yon hindi malakas.”

“Haha natatawa ako.” Pauyan sinabi ni Ethan.

“Pero, salamta talaga Ethan sa pag-aalala mo.”

Ngumiti si Ethan sa sinabi ni Ophelia. “Walang anuman. Basta para sayo at pamilya mo.”

Pagkatapos iyon, nag-usap ang dalawa ng ilang minto. Subalit sa gitna ng usapan nila bigla nawala ang komunikasyon ni Ethan kay Ophelia. Dahil sa biglaang pangyayari, sinubukang tawagan ulit ni Ethan si Ophelia, subalit hindi na niya magtawagan si Ophelia.

            Noong nalaman ni Sheila kung ano nangyari kay Ophelia, sinabi niya iyo sa kanyang ina at mabilis noya kinuha ang telepono at gumawa ng mga tawag. Si Sheila naman, pumunta sa kwarto ng kapatid at sinubukang pakalmahin ang kapatid. Pagkalipas ng mahabang oras, dumating ang ama nina Sheila at Ethan at sinabi sa kanila kung bakit gabi ni siyang nakauwi.

“Tay, tumulong ka?” pagulat na tinanong ni Sheila sa ama.

“Syempre naman! Tinawagan nga ako ng nanay niyo na kailangan ng tulong ang kaibigan ko.”

‘Tinawagan ka ni ina…’ paisip na sinabi ni Sheila habang sumisilip sa kanyang ina.

“Buti naman na tinawagan ako ng nanay mo, dahil kung hindi ko nalaman iyon baka kung anon a nangyari sa kanya at sa pamilya niya.” Pinagpatuloy ng ama nila ang sinasabi. “Kaya nagpasya ako na dito muna sila titira habang lubog pa ang bahay nila.”

“Ayos lang sa akin, Mahal” Sabi ng ina nila.

“kaibigan mo naman itay ehh, ayos lang din sa akin.” sabi ni Sheila sa ama. Tumingin lahat kay Ethan. “Hmm? Ano nangyayari?” tanong ni Ethan

“*smack* ARAY!” sigaw ni Ethan. “Bakit mo naman ako tinamaan Ate!?”

“Hindi ka ba makikinig sa pinag-uusapn naming?!” sabi ni Sheila sa kapatid.

“Sheila, wag mo naman tamaan kapatid mo.” Sabi ng ina nila. “Tama si Inay! Wag mo ako tamaan!” Nagbigay ng masamang tingin si Sheila sa kapatid at binalik din ng masamang tingin ang kapatid niya. “Magsipagtigil na kayong dalawa!” utos ng ina nila. “Ethan, ang pinag-uusapn naming kung bakit gabi na nakauwi ang ama niyo at meron din makikituloy sa atin habang lubog pa ang bahay nila.” Sinabi ng ina nila kay Ethan. “Ayos lang bas a iyo? Kaibigan naman ng tatay mo yun.” Tumingin si Ethan sa nanay niya tapos sa ama niya tapos balik sa nanay niya. “Ayos lang sa akin. Kilala naman ni yta at parang kilala mo din.” Ngumiti ang nanay nila habang malalim ang iniisip ni Sheila.

‘Ang lakas ng kutob ko na pamilya ni –‘ naputol ang pag-iisip ni Sheila nung pinakilala sa kanila ang kaibigan ng ama nila at ang pamilya niya. ‘Tama ako’ sabi ni Sheila sa sarili.

“Ito si Rob, yun kaibigan ko, ang asawa niya si Helen, ang bunsong anak niya si Ian at ang panganay si-“ Pinutol ni Ethan ang sinabi ng ama niya. “Ophelia?”

Ngumiti si Ophelia at biglaang niyakap siya ni Ethan. “Aba, ibang klase itong kapatid ko. Sa harap pa ng magulang ni Ophelia pa.” sabi ni Sheila sa kanyang sarili subalit narinig ito ng ina niya.

“Mana talaga siya sa ama niyo.” Sabi ng ina niya. “Nay! Narinig niyo yun sinabi ko?!” Ngumiti ang nanay nila at tumngin sa isa nyang anak.

--balik kina Ethan at Ophelia—

“E-ethan” sabi ni Ethan habang namumula ang mukha.

“Ophelia kung alam mo lang na espesyal ka sa buhay ko.” Sabi ni Ethan habang niyayakap si Ophelia