Ang Kasagsagan ng Habagat

Ang Kasagsagan ng Habagat

ni Natasha Castillo-Lee

                    Setyembre 26, 2009, ang araw na hindi kailanma’y makakalimutan ng mga Pinoy. Ito ang araw na marami ang nabago ang buhay. Ika nga naghagsik ng lagim ang bagyong Ondoy, tila isang masamang panaginip. Nagdulot ito ng malaking pinsala sa mga tahanan, istraktura at ang kalikasan. Halos buong araw na bumuhos ang napakalakas na ulan. Marami ang nawala at namatay. Maituturing na ang bagyong Ondoy ang pinakamalakas sa lahat ng mga nagdaang bagyo. Ilang taon na rin ang nakalipas ngunit hindi pa rin sapat para maghilom ang mga sugat ng lahat na naapektuhan noon.

            Sa isang malapalasyong bahay ay may nakatira na kambal na babae, na nagngangalang Demmie at Debbie. Ang kanilang Ama ay kasalukuyan na nasa abroad dahil may tinatapos lang na trabaho doon. Samantala ang kanilang Ina ay pumanaw dahil sa walang tigil ang pagtulong niya sa mga kababayan noong kasagsagan ng bagyong Ondoy. Tila isang anghel sa lupa dahil siya ay mapagmahal at binibigyan niya ng halaga ang mga hayop, kalikasan at ang mga kababayan. Marami siyang proyekto para sa mga ito kahit na hindi siya politoko. Hindi tulad ng kanilang Ina, sina Demmie at Debbie ay makasarili, hindi nakikisalamuha sa mga tao, nag-aaksaya ng pagkain, burara. Parating pinapaalala ni Yaya Tarsing, ang kanilang yaya sa maraming taon ang kahalagahan ng lahat ng bagay.

                 Dumating ang araw na hindi na kaya umano nina Yaya Tarsing at ng kanilang ama ang pag-uugali ng kambal. Hindi napigilan ni Yaya Tarsing ang kanyang sarili at kinausap ang kambal “alam ninyo napakaswerte ninyo. Marami ang walang makain, walang tirahan, walang maayos na pamumuhay, pero kayo halos lahat nasa inyo na. Bakit ba hindi ninyo makita ang kahalagahan nito? Imbis na pinagdadamot ninyo ang lahat ng meron kayo sana matuto kayong magbigay sa mga nangangailangan. Tandaan ninyo ginawa ng Diyos na mayroon kayong maayos na buhay para tulungan ang iba. Hindi pa naman huli ang lahat. Huwag ninyong bibiguin ang inyong mga magulang.” At habang nagsasalita si Yaya Tarsing lumabas sa balita na may namumuong sama ng panahon na maaring maging kasing lakas ng Bagyong Ondoy. Sabi ni Yaya Tarsing “O ayan, may bagong bagyo ulit, siguradong marami ang mangangailangan ng tulong natin.”

                      Ikalawang araw makalipas ang balita tungkol sa habagat. At tila lumalakas pa ito, wala namang bagyo pero ito ay napakalakas. Naglalaro umano ang kambal hanggang sa may naririnig sila sa kanilang gate. Mga limang pamilya ang nandoon, humihingi ng tulong. Pinaalis sila ng kambal pero hindi kaya ng kanilang guwardya dahil gusto rin niyang tumulong kaya’t yung kambal ang nagpaalis. May isang Ina doon at sinabi “napakasakim ninyo, bakit hindi ninyo gayahin ang inyong magulang? Sana maranasan ninyo ang pinagdadaanan namin ngayon para malaman ninyo kung gaano kahirap.” Sumapit na ang gabi at tila napakalakas nan g ulan, ang baha sa kanilang lugar ay halos nasa beywang na. Pinapaalis na sila ng mga taga baransgay para lumipat sa covered court. Tinawagan ni Yaya Tarsing ang kanyang amo para sabihin ang tulong dito. Napagdesisyunan na lumikas na sila. Ayaw na ayaw ng kambal ngunit wala naman silang magawa.

                       Matapos ang dalawang araw na nasa covered court sila ay nakabalik na sila sa mga kabahayan at naiintindihan na nila ang mga bagay-bagay. Naisip din nila na kung sila nga dalawang araw lang napagdaanan ay hirap na hirap sila, papaano pa kaya ang mga tao na matagal na nilang pinagdadaanan at natuto pa silang ngumiti sa kabila nito. Pagkauwi ng Ama nila ay laking tuwa na ang kambal ay tumutulong sa mga naapektuhan ng bagyo at pinagmamalaki sila ng kanilang Ama. Kaya mula noon ay tumutulong na sila para sa ikabubuti na mga tao, hayop at kalikasan.

At diyan nagtatapos ang maikling kwento.

Pana-Panahon ng Pagkakataon

Pana-Panahon ng Pagkakataon

ni Karen Ramos

             “Sapagkat sa panahong ito, ang hanging Habagat ay patuloy pa rin sa paghumpasay sa buong Metro Manila, kaya idineklara nang walang pasok ang lahat ng antas ng paaralan buong linggo.” Narinig ito ni Yna sa radyo habang siya’y nag-mumuni-muni sakanilang kabahayan. Siya’y agad nagtawag ng kanyang mga kaibigan upang simulan ang pag-sasaya sa 1 linggong wala silang gagawin kundi magpakasabog sa libreng panahon.

                        “Osya, bebu, tatawagin ko na ang buong barkada! Nakapag-paalam ka na ba kila Tita Tina at Tito Albert?” banggit ni Shiela sa telepono habang kausap si Yna. Sagot ni Yna, “Oo naman! Sige lang, sandali, tatawagan ko si May kung makakauwi siya para kumpleto naman tayo rito at matagal ko na rin siyang hindi nakikita.” “Oh sige, bibili na kami ng mga kasangkapan sa ating pagsasaya.” Paalam ni Shiela pagkatapos ay baba ng telepono.

                         Hapon ito, madilim ang mga ulap at may baha na sa labas ng bahay nila Yna, ngunit hindi ito nakapagpigil sakanilang pagtitipon sapagkat mandirigma ang kaniyang mga kaibigan. Unang dumating si Dan, ang dating kasintahan ni Yna.

                        “Ynaaaa! Ito nanaman tayo, ano, balik sa dating gawi!” patawang sabi ni Dan. “Ayos lang iyon, Dan, paminsan-minsan nalang ang opurtunidad na ito kaya’t sulitin na! Asan na ba iyong iba?” sabi ni Yna, habang siya’y nag-aayos ng mga lamesa at upuan. Tinulungan siya ni Dan sabay banggit, “Paparating na, mabagal ang lakad kapag may kalaban kang tubig, Yna. Konting tiis lang. Bumili na rin sila kasama si Shiela.”

                        Lumipas ang 5 minuto ay nagsidatingan na silang lahat sabay-sabay. Inaasar ng barkada si Dan, “Aba aba, ano itong nakikita ko, muling ibalik ba?” hirit ni Mario kay Dan. “Hoy, hoy, hoy, gumagawa nanaman kayo ng isyu diyaan ha, hali na nga kayo at simulan na natin ito!” Sagot ni Dan sakaniyang mga kaibigan. “Nasaan si May, Yna? Hindi ba dapat makakauwi na siya ngayon sapagkat wala naman nang pasok?” malungkot na sabi ni Allan. “Na-trap daw siya doon eh, mataas-taas ang tubig, mahirap daw tahakin ng komyut. Susubukan daw niyang humabol kapag masundo siya ni Tito.” “Pati nga daw si Dianne eh, wala sila parehong kasama doon. Kawawa naman. Tawagan natin!” pahabol ni Shiela. At habang sila’y nag-kwekwentuhan at nag-iinom, lumabas si Albert, ama ni Yna, para sabihin ang malungkot na balita. “Anak, mukhang mahihirapan silang sunduin roon si May, nagpatawag na kami ng rescue patrol para malutasan na. ‘Di nakakadaan ang mga kotse sa lugar nila, eh.” “Hala! Sige, Pa, kakamustahin ko sila doon. Sana ligtas sila.” Pasigawa na sabi ni Yna.

                      Sabay-sabay nilang kinausap si May sa telepono, may kasamang asar at hiyaw at pagkalungkot sapagkat siya nanaman ang wala sa barkada ng araw na iyon. “Hayaan niyo, tirhan niyo ako at pagdating ko diyaan, ipapagtuloy natin ito! Huwag niyo ako masyadong mamiss ah, kung makakalipad lang ako, hay naku, mas nauna pa akong nag-iinom diyan.” Pabirong sabi ni May. Pahabol pang, “Si Dianne nga eh, gusto na naming magsama kaso nasa kabilang dako siya ng mundo, ang hirap puntahan, may ahas na nakawala sa bahang tatahakin namin kaya’t nanatili nalang kami dito kaysa mamatay ng ‘di oras.” Natakot si Allan kaya’t sinabi, “Hoy mag-ingat kayo diyan, please. Please lang, May. Gusto ka pa naming makitang buo, walang labis at kulang. Makipag-kaibigan ka muna diyaan sa ibang mga kasambahay mong ewan, para ‘di ka masyadong mabaliw nang mag-isa.”

                      Humirit ang barakada, “Woshooooo! Miss ka lang niyan May! Ha ha ha!”

                     Nanatili si May na nasa telepono lang habang ang barkada ay magkakasama at patuloy sa pakikipag-usap sakaniya nang sabihin niyang, “Guys! Papunta na ang rescue namin! Sa wakas at maliligtas na kami rito. Osiya, kita-kits nalang ha! Makikikain lang ako sa kapitbahay ko at mukhang napakasarap ang kanilang handa.”

                 Naghiyawan ang lahat at talagang nagtira pa sila para kay May at Dianne. Sa dorm ng USTE habang si May ay nag-aayos ng kanyang gamit, dumating ang rescue patrol at sumama na siya, kasama si Dianne.

              Nakarating na sila sa bahay ni Yna, at pinagpatuloy pa nila ang pag-sasaya sapagkat sila’y nakumpleto na, walang labis, walang kulang, tulad ng ipinangako at gusto ni Allan. Nagsama-sama at nagyakapan sila, at kinaibigan rin ng mga lalaki si Dianne, na siyang matalik na kaibigan nila Shiela at Yna.

                    Natapos ang araw nang silang lahat ay masaya at ligtas sa habagat na hangga’t sa huling sandali ay wumawasak parin sa buong Metro Manila, ngunit hindi nila ito hinayaan na hangtungan sakanilang pagsasama at pagsasaya dahil minsan ang panahon ay, weather, weather lang talaga.

Puno ng Panimdim

Puno ng Panimdim

ni Blue Darlene Palma

                     Nitong nakaraang Agosto ay nasalanta na naman ang Pilipinas ng sakuna, hindi lang isang earthquake o bagyo ngunit isang hangin,oo,hangin,Hanging Habagat o "South East Monsoon" (Kanlurang Silangang Monsoon).Matinding pagbaha and inabot ng mga mabababang lugar kagaya ng Malabon, Marikina, Quezong City, Cainta atbp.

                    Sa dako ng Marikina, madalas mayroong baha kapag may bagyo ay nakatira ang mag-anak ni Mang Arturo na may dalawang anak na babae, na sina Mika,siyam na taong gulang at Nara na matatapos na ng pag-aaral sa High School at ang kanyang asawa na si Aling Rita. Magtagal-tagal na ring mag-asawa sina Mang Arturo at Aling Rita,naging mahirap ang buhay para sa kanila dahil itinakwil sila ng kani-kanilang magulang sa gustuhing magpakasal kaagad at hanggang ngayon na may mga anak na sila ay hindi pa rin natutupad ang kanilang pangarap na maikasal sa simbahan.

                       Isang gabi, sa kuwarto ng magkapatid, "Ate Nara,bakit kaya hindi naikasal sina Inay at Itay noon?", napalingon si Nara sa tanong ng kanyang nakababatang kapatid. "Hindi ko rin alam kung bakit,pero kung gusto mo tayo nalang ang magkasal sa kanila Inay at Itay?",tugon ni Nara. "Uhh ehh paano natin gagawin iyon ate?", tanong muli ni Mika sa kapatid, ngumiti si Nara at ibinulong kay Mika ang mga gagawin sa kasal na pinaplano nila para sa kanilang mga magulang, at itinulog nalang nila matapos ang mahaba-habang pagplaplano.

Kinabukasan,sinimulan na ng magkapatid ang kanilang mga plano,kailangan nilang kumita ng pera sa pamamagitan ng pagtitinda ng mga kakanin sa mga bahay bahay.Hindi binusisi ni Rita ang dahilan kung bakit kailangan ng mga anak niya ng pera,inisip niya nalang na may mga bagay na gustong mabili ang mga anak niya para sa sarili nila at hindi ito kayang ibigay niya at ng kanyang asawa dahil sila ay dukha lamang, nalulungkot siya tuwing papasok ito sa kanyang isipan.

"Ate sa tingin mo sapat na kaya ang limang libo?mahigit dalawang buwan na rin tayong nagbebenta ng mga kakanin.",tanong ni Mika sa kanyang nakatatandang kapatid. "Ewan ko,pero parang kulang pa iyan, ano kaya kung magbenta rin tayo sa eskwelahan?", ang mungkahi ng kanyang ate. "Sige ate,tutal maraming mahilig sa kakanin ng mga kaklase ko.", ang masayang tugon ni Mika.

Sa loob ekwelahan, pagkatapos ng klase, sa tapat ng kanilang bahay, tuwing may mga paligsahan, parada, at kung anu-ano pang mga kaganapan ay makikita ang magkapatid na nagbebenta ng kanilang kakanin upang maka-ipon ng pera para sa kasal ng kanilang mahal na magulang.Ngunit naging iba ang dating ng kanilang hangaring makaipon ng malaking pera sa mga magulang nila lalo na noong isang beses na tumanggi silang magsimba dahil nagbukas ang perya at gusto nilang magbenta ng kanilang mga kakanin pandagdag sa kanilang ipon.

"Inay, baka magsara na po ang perya kaya kayo nalang po muna ni Itay ang magsimba, magsisimba nalang po kami ni Mika bukas.",ang sabi ni Nara, naiwang tulala ang mag-asawa sa sinabi ng anak at hindi na rin sila naka-hindi sapagkat umalis na ang magkapatid.Binalak na sundan ni Aling Rita ang mga anak at pagalitan sa kanilang ginawa ngunit naramdaman niya ang kamay ng kanyang asawa na pumigil sa kanya at sinabi ni Mang Arturo sa asawa na, "Malaki na sila, at may mga pangarap din sila para sa kanilang sarili, hindi naman nila pinapabayaan ang kanilang mga pag-aaral, kaya ayoko na tayo pa ang maging dahilan ng pagkasira ng pangarap nila.", hindi na nakasagot si Aling Rita sa sinabi ng asawa at pumasok nalang sa simbahan.

"Tignan mo Mika ang dami ng perang naipon natin para kina Inay, siguradong matutuwa sila sa kanilang magiging kasal.", matuwang sabi ni Nara sa kapatid ngunit ng marinig nila ang katok ng kanilang ina ay itinago nila ang pera sa sobreng puti at inilagay sa ilalim ng knilang higaan."Mga anak halina kayo at kakain na tayo!", ang tawag ng kanilang ina nang buksan ang pinto. "Opo,Inay!", sabay na tugon ng magkapatid.

Sa hapagkainan, "Mga anak mag-ingat kayo papunta ng eskwelahan bukas at baka magkaroon daw ng hanging habagat.", ang banta ng kanilang ina. "Eh,inay hangin lang naman iyon.", ang pilosopong sabat ni Mika. Siniko siya ng kanyang ate at sinabing, " Mika,parang bagyong Ondoy daw yon, kaya ito sinasabi ni Inay sa atin."

At iyon na nga ang huling hapunan nila na kumpleto ang kanilang pamilya, dahil itong nakaraang araw lang ay binalita ng kanilang kapit-bahay na nalunod ang kanilang bunsong anak sa sobrang pagtaas ng baha at nang sinubukan sagipin ng panganay na anak na si Nara ang kanyang kapatid ay nabagsakan siya ng gulong na dumulas sa bubong, nawalan ng malay at tuluyan ng nalunod at....namatay sila dahil sa hanging habagat.

Humahagulgol, umiiyak, nagdurusa, at higit sa lhat nalulungkot sa pagkamatay ng kanilang mga anak. Ang burol nila aay nakalutang sa maduming tubig dulot ng baha. Wala na atang mas masakit sa lahat kundi ang mawalan ng anak....hindi lang isa kundi dalawang anak ang binawi ng diyos sa pamiya ni Mang Arturo.

Ang perang inipon ng magkapatid para sa inaasam-asam na kasal ng kanilang magulang ay napunta sa lamay,pagpapaburol at sa pagpapalibing sa magkapatid.

Ang buhay ng pamilya ni Mang Arturo ay punung-puno ng pagdadalamhati,pagkalungkot,at ng panimdim.

Dahil lang sa isang napakalakas na hangin ang bumawi sa buhay ng dalawang magkapatid.Nawalan sila ng bahay noong ondoy at ngayon buhay naman ang kinuha. Minsan napapaisip si Mang Arturo kung sa susunod na bagyo or hangin ay ang babawi rin sa buhay ng mag-asawa.

Napakalungkot mang isipin, hindi naman maiiwasan, dahil hindi natin hawak ang ating mga buhay tanging ang maykapal ang siyang makakapagsabi kung kelan at saan tayo malalagutan ng hininga.

Sa Gitna ng Ulan

Sa Gitna ng Ulan

ni Danielle  Bongato

            Habang natutulog ang mga tao sa isang baryo, hinid nila namalayan na ang ulan nararanasan nila ay lumalakas. Noong umaga na nagulat nalang sila’y lubog na ang kanilang kagamitan at lumalakas ang pagbuhos ng ulan.

           

            Sa isang sulok ng isang bahay may nakaupong binata na nakatapat sa bintana. Habang nakatingin ang binata sa bintana, hindi niya namalayan na may pumuasok sa kwarto.

“Ethan” lumingo ang binata kung san niya narinig ang kanyang pangalan.

“Ate Sheila…” Nakita ni Sheila sa mata ng kanyang kapataid ang emosyon na nararanasan nga. “Ethan, alam ko na nag-aalala ka sa kanya. Pero gusto ko lang sabihin sayo na ayos lang siya at ang pamilya niya” sabi ni Sheila sa kapatid.

“pero Ate, paano kung meron nangyari sa kanya? Paano kung tumass ang tubig? Yub lugar pa nila madalas bahain?” sinabi ni Ethan sa Ate niya.

Humingang malalin si Sheila at tumingin sa kapatid. “Wag mong isipin yun. Dapat positibo ang iniisip mo!” ngumiti si Sheila. “Subukan mo kayang tawagan siya. Iyon

Pwede hindi ka na mag-aalala.” Pagkatapos lumabas ng kwarto si Sheila.

            Pagkalipas ng ilang minuto, inilabas ni Ethan ang kanyang telepono at tinawagan ang kaibigan niya. “Hello?”

“Ophelia”

“Ethan! Buti naman na ligtas ka. Kamusta naman ang pailya mo? Maayos lang ba kayo dyan? Hindi ba magulo dyan? Lumal-“

“Ophelia” pinutol ni Ethan ang sinabi ni Ophelia. “Wag ka mag-alala sa akin. Mas alalahan mo ang sarili mo.” Sinabi ni Ethan sa kaibigan. “Gusto ko malaman kung maayos lang kayo ng pamilya mo at kung meron nangyayari sa inyo.”

”….Ethan” lungkot na sinabi ni Ophelia “ Kahit sabihin ko na maayos lang kami…. Hindi ka maniniwala sa akin.”

“Ophelia”

“Mabilis na tumataas ang tubig ditto. At nakapasok na ang tubig sa bahay naming.” Sabi ni Ophelia habang pinigil niyang umiyak.

“Ophelia wag kang umiyak. Maghahanap ako ng may tutulong sa inyo. Tatawagan ko Tito ko, iyon pwede kayo tulungan. Sasabihin ko sa magulang ko kung pwede kayo sagupin. Pwede ko din-“

“Ethan hindi mo naman kailangan gawin yan.”

“Pero gusto ko talaga tulungan ka Ophelia. Mahalaga ka sakin.” Sinabi ni Ethan habang namumula ang mukha.

“Ethan…hindi pa ako mawawala.” Sabi ni Ophelia habang sinusubukang pigilin ang tawa niya. “Masyagon kang kang nag-iisip kung ano.”

“Ophelia naman.” Pahiyanh sinabi ni Ethan.

“Hya nako Ethan, masyado ka nag-aalala. Si Ian nga hindi natatakot” painis na sinabi ni Ophelia. “Mas matanda ka nga ng ilan taon sa kanya. Tapos ikaw pa ‘yon hindi malakas.”

“Haha natatawa ako.” Pauyan sinabi ni Ethan.

“Pero, salamta talaga Ethan sa pag-aalala mo.”

Ngumiti si Ethan sa sinabi ni Ophelia. “Walang anuman. Basta para sayo at pamilya mo.”

Pagkatapos iyon, nag-usap ang dalawa ng ilang minto. Subalit sa gitna ng usapan nila bigla nawala ang komunikasyon ni Ethan kay Ophelia. Dahil sa biglaang pangyayari, sinubukang tawagan ulit ni Ethan si Ophelia, subalit hindi na niya magtawagan si Ophelia.

            Noong nalaman ni Sheila kung ano nangyari kay Ophelia, sinabi niya iyo sa kanyang ina at mabilis noya kinuha ang telepono at gumawa ng mga tawag. Si Sheila naman, pumunta sa kwarto ng kapatid at sinubukang pakalmahin ang kapatid. Pagkalipas ng mahabang oras, dumating ang ama nina Sheila at Ethan at sinabi sa kanila kung bakit gabi ni siyang nakauwi.

“Tay, tumulong ka?” pagulat na tinanong ni Sheila sa ama.

“Syempre naman! Tinawagan nga ako ng nanay niyo na kailangan ng tulong ang kaibigan ko.”

‘Tinawagan ka ni ina…’ paisip na sinabi ni Sheila habang sumisilip sa kanyang ina.

“Buti naman na tinawagan ako ng nanay mo, dahil kung hindi ko nalaman iyon baka kung anon a nangyari sa kanya at sa pamilya niya.” Pinagpatuloy ng ama nila ang sinasabi. “Kaya nagpasya ako na dito muna sila titira habang lubog pa ang bahay nila.”

“Ayos lang sa akin, Mahal” Sabi ng ina nila.

“kaibigan mo naman itay ehh, ayos lang din sa akin.” sabi ni Sheila sa ama. Tumingin lahat kay Ethan. “Hmm? Ano nangyayari?” tanong ni Ethan

“*smack* ARAY!” sigaw ni Ethan. “Bakit mo naman ako tinamaan Ate!?”

“Hindi ka ba makikinig sa pinag-uusapn naming?!” sabi ni Sheila sa kapatid.

“Sheila, wag mo naman tamaan kapatid mo.” Sabi ng ina nila. “Tama si Inay! Wag mo ako tamaan!” Nagbigay ng masamang tingin si Sheila sa kapatid at binalik din ng masamang tingin ang kapatid niya. “Magsipagtigil na kayong dalawa!” utos ng ina nila. “Ethan, ang pinag-uusapn naming kung bakit gabi na nakauwi ang ama niyo at meron din makikituloy sa atin habang lubog pa ang bahay nila.” Sinabi ng ina nila kay Ethan. “Ayos lang bas a iyo? Kaibigan naman ng tatay mo yun.” Tumingin si Ethan sa nanay niya tapos sa ama niya tapos balik sa nanay niya. “Ayos lang sa akin. Kilala naman ni yta at parang kilala mo din.” Ngumiti ang nanay nila habang malalim ang iniisip ni Sheila.

‘Ang lakas ng kutob ko na pamilya ni –‘ naputol ang pag-iisip ni Sheila nung pinakilala sa kanila ang kaibigan ng ama nila at ang pamilya niya. ‘Tama ako’ sabi ni Sheila sa sarili.

“Ito si Rob, yun kaibigan ko, ang asawa niya si Helen, ang bunsong anak niya si Ian at ang panganay si-“ Pinutol ni Ethan ang sinabi ng ama niya. “Ophelia?”

Ngumiti si Ophelia at biglaang niyakap siya ni Ethan. “Aba, ibang klase itong kapatid ko. Sa harap pa ng magulang ni Ophelia pa.” sabi ni Sheila sa kanyang sarili subalit narinig ito ng ina niya.

“Mana talaga siya sa ama niyo.” Sabi ng ina niya. “Nay! Narinig niyo yun sinabi ko?!” Ngumiti ang nanay nila at tumngin sa isa nyang anak.

--balik kina Ethan at Ophelia—

“E-ethan” sabi ni Ethan habang namumula ang mukha.

“Ophelia kung alam mo lang na espesyal ka sa buhay ko.” Sabi ni Ethan habang niyayakap si Ophelia

Piso

Piso

ni Carol Encarnacion

                 Walang tigili ang ulan, umaga’t gabi tuloy tuloy ang daloy ng bawa’t patak ng tubig galling sa madilim na ulap. Lahat ng tao sa barangay “Shi-Shiro” ay nakasilong sa kanilang mga tahanan, ngunit may isang matandang babae na ang pangalan ay Aling Roan siya ay nakasilong sa isang malaking punong narra sa may kanto. Basang-basa an kanyang mukha,butas an kanyang damit at short at sira-sira ang kanyang tsinelas.

             May kasama siyang batang lalaki na ang pangalan ay Tobby hinihintay nilang pareho na tumila ang ulan bago silang pumunta sa kanilang bahay. Nung makarating sila sa dulo ng tinatayuan nila nakakakita si Tobby ng piso kinuha niya ito at inilagay sa kanyang bulsa.

                Walang kamalay-malay si Aling Roan na nawawala si Tobby, nakarating na si Aling Roan sa kanilang munting tahanan siya ay nagluto ng hapunan at nagwalis ng sahig. Pagkatapos mag luto at mag walis tinwag niya si Tobby para maligo ngunit walang sumasagot sakanya, nagtaka si Aling Roan kung bakit walang sumasagot sa kanyang paulit-ulit na sigaw at tawag kay Tobby. Nilibot niya ang buong bahay at bakuran ngunit wala parin siyang Makita na Tobby. Kinabukasan tuloy-tuloy ang agos ng ulan, bumabaha na sa kanto ng kanilang kubo pero hindi pa rin tumitigil si Aling Roan sa kakahanap buong araw siya naghahanap at nag tanong kahit hating gabi na hindi pa rin tumutigil si Aling Roan sa kakahanap kay Tobby.

                Makalipas ng 4 na taon. Hindi pa rin nahahanap si Tobby, tumantanda na rin si Aling Roan at lumalabo na rin si Aling Roan at lumalabo na rin ang kanyang mga mata at ang mas malala nahihirapan na siyang umintidi at makaalala. Habang nagdidilig si Aling Roan sa harap ng kanyang kubo, may lumapit na babae kay Aling Roan na ang pangalan ay Susan at sinabi niya na nakita niya si raw Tobby sa may Quiapo nagtitindi ng mga sampaguita sa kalye. Napatigil si Aling Roan sa pagdidilig at niyakap niya si Susan nang mahigpit habang tumutulo ang kanyang luha hindi nag tagal pumunta si Aling Roan sa Quiapo, Dinala ni Susan si Aling Roan sa simbahan kung saan nakatambay minsan si Tobby, habang naglalakad sila papuntang simbahan nakita agad ni Susan si Tobby tinawag niya ito at pinakilala niya kay Aling Roan, ngunit nag taka si Tobby kung sino siya hindi na niya ito maalala kahit niyakap ni Aling Roan hindi parin maalala kung sino si Aling Roan, iba na ang itsura ni Tobby binata na ito at mas nagging payat dahil wala itong makain.

               Umiiyak si Aling Roan hindi lang dahil sa tuwa pero dahil hindi na siya kilala si Tobby, kinausap niya ang kaibigan ni Tobby na kasama niya sa pagbebenta at sinabi ng binata na; na hanap nalang raw si Tobby sa may sulok na umiiyak at basang basa sa ulan sa sobrang awa ng binata dinala niya si Tobby sa kanilang tahanan at doon na siya lumaki. Napangiti nalang si Aling Roan at niyakap niya ang binata at nagpasalamat na din, napaluha nanaman si Aling Roan wala na siyang magawa kahit pilitin niya si Tobby na sumama sa kanya. Ang naalala lang ni Tobby na ang ama at ina na magulang ng kaibigan niya. Hinalikan niya si Tobby at nagpaalam sakanya napaiyak si Tobby nang paalis na si Aling Roan ngunit pinili parin ni Tobby na mag benta sa kalye ng sampaguita para makapag tapos siya ng pag aaral at para sa kanyang nanay at tatay.

Ang Habagat na Nagbago ng Buhay

Ang Habagat na Nagbago ng Buhay

ni Gianina Cuartero

                  Kada taon unti-unting nasisira ang kalikasan, naapektuhan ang kalagayan o panahon ng buong myndo. Dumadami at sunod-sunod ang pagdating ng ulan at bagyo, madami na ang naapektuhan dito tulad ng pagbabaha sa loob ng bahay, nagkakasakit at nawawalan ng malinis na tubig at pagkain. Ito ang higanti ng kalikasan sa atin, pero meron ba tayong ginagawa para mapigilan o iwasan ito? Pero kung meron naman tayong ginagawa ay minsan nakakalimutan natin itong gawin o konti lang ang sunusuporta para ibalik ang kagandahan ng kalikasan. Ito ang kuwento tungkol sa isang pamilya, ang mga Lodores na naapektuhan dahil sa walang tigil na ulan.

                   Sa isang maliit na bayan, dito naninirahan ang mga Lodores. Ang ama ng pamilya na si Jose ay isang magasasaka at minsan-minsan din siya nagbebenta ng mga produkto sa palengke. Ang ina naman na si Lisa ay gumagawa ng pamaypay at nagtitingda din siya ng mga turon at banana q sa maliit nilang tindahan na nasa bahay lang nila. Si Nestor, ang panganay na anak, ay nagtratrabaho bilang isang mangingisda, minsan-minsan lang siya dumaloy sa pamilya niya. Si Jeni, yung pangalawang anak ay nag-aaral sa isang kolehiyo. Ang kurso na napili niya ay medisina dahil nais niyang makatulong sa ibang tao. Ang bunso naman na si Tam ay isang Grade 5 na estudyante sa isang pampublikong paaralan. Mukha lang silang ordinaryong pamilya pero lahat ito ay mababago dahil sa isang pangyayari.

                  Noong isang Sabado umuwi si Nestor dahil sa darating na Linggo ay kaarawan ni Tam. Naghanda siya ng sinigang na bangus pagdating niya sa bahay. Gusto niya kasi ipakita yung mga nahuli niya sa umaga. Dahil gabi na, naghanda rin siya ng ‘dessert’ (ito ay isang tradisyon ng mg Lodores) na tsokolate galling sa convenience store. At habang sila ay kumakain, biglang umulan at habang tumatagal ito ay lumalakas at lumalakas pa. Napansin ni Lisa na lumalakas din ang hangin, bigla siyang natakot at sinabi niya sa kanyang pamilya na kumain nang mabilis. At habang sila ay kumakain nang mabilis napansin ni Jose na nasisira na ang bubong, bigla siyang kinabahan at tumakbo siya sa kuwarto at kinuha niya ang posporo, kandila batterya. Dito napansin ng pamilya na kailangan na nilang mag-empake ng gamit, dahil sa malakas at patuloy-tuloy na pag-uulan unti-unting nababaha ang kanilang bahay. Kinuha nina Jose at Lisa ang mga pagkain, tubig at damit. Habang ang mga anak naman nila ang kumuha ng mga mahahalagang gamit. Pabilis nang pabilis ang pagpasok ng tubig at putik sa loob ng bahay kaya konti lang ang nakuha nila. Tumakbo sila sa taas kung saan nila nilalagay ang bagay na hindi nagagamit, malaki-laki naman ito at konti  lang ang gamit na nalagay doon kaya medyo komportable naman ang pamilya. Ilang araw sila nastranded sa bahay nila dahil sa tuloy-tuloy na ulan at hindi bumababa ang baha.  Sinubukan ni Nestor na maghanap ng tulong gamit ng kanyang cellphone pero halos wala siyang makuhang signal. Dahil dito napagisipan ni Jose na magtiis na lang sila sa taas hanggang bumaba ang baha sa loob ng bahay nila.

                  At noong akala nila na wala nang pag-asa na matutulungan sila, bigla na lang may mga rescuers na nakasakay sa Bangka at tinitingnankung meron pang tao nandoon. Sa saya, kinaway nila ang kamay nila habang tumatalon. Nanirahan muna sila sa evacuation center at noong nabalitaan na nila na bumaba na ang baha, umuwi na sila sa bahay. Pagpasok nila sa bahay nakita nila na maputik na ang bahay nila. Sa itsura ng bahay halos naiiyak na sinabi ni Lisa, “Ganito na ba katindi ang panahon? Na halos kasinglakas ng ulan ang nabibigay ng habagat sa bagyo? Bakit ba ito nangyayari sa atin?” Dahil sa lungkot ng ina, yinuko na lang ng mga anak ang ulo nila. Pagtingin ni Jeni sa putik, napansin niya na hindi lamang siya putik dahil may kasama din itong mga basura. Sinabi ni Jeni sa ina: “Lahat tayo ay isang biktima ng panahonnito dahil inaabusonatin ang binigay ng Diyos sa atin.” “Kaya dapat natin alagaan.” Sabi ni Tam. “Ina, Itay alam ko na hindi ito gaano kalaki na regalo na pinapangarap kong makuha pero gusto ko lamag na lahat tayo ay magtulong-tulong na mapaganda ang kalikasan natin.” Dinagdag ni Tam. “Yan ang pinakamagandang pangarap na nairinig ko anak at mangangarap tayo na magagawa namin ang lahat para mapaganda ang kalikasan.” Sabi ni Jose.

                At mula noon ang pamilyang Lodores ay unti-unting nagbabago, tulad ng trash segregation, pagtitipid nang tubig , ngayon gumagamit din sila ng mga organic na produkto at iba pa. Sa dami ng ginagawa nila para mapaganda ang kalikasan, naimpluensya na nila ang mga kapitbahay. At lahat sila ay nagtulong-tulong at natutong maging handa tuwng umuulan ng malakas. Ang maliit na bayan ay natuto paano magmahal at mag-alaga ng kapaligiran.

Lagi na Lang

Lagi na Lang

ni Pia Sison

"August 7, 2012

Marikina City

Minamahal kong Nestor,

      Tandang tanda ko pa – tatlong taon pa lang ang nakalipas, dumating ang pinakamalaking sakuna sa ating walang hanggang pagmamahalan. Naging malupit siya sa ating tahanan at sa ating tinubuang lupa. Nadama ko ang seguridad nang hinawakan mo ang aking kamay nang hindi ako matanggay. Sinabi ko sa aking sarili na hangga’t hindi tayo naghihiwalay ay alam kong malalampasan natin ito. Ngunit sa bawat yapak natin palabas, lalong lumakas ang alon sa buhay na ating hinaharap. Sa bawat yapak, unting-unti kong naramdaman ang pagkalag ng ating mga daliri. Nawala ka sa aking paningin at ang tanging nagawa ko ay ipagdasal sa Diyos na tayo ay magkatagpo muli.

              Ang tubig ay isa sa mga pang-araw-araw nating pangagailangan – ito ay nagbibigay buhay at ginhawa sa ating mga uhaw at tuyong mga lalamunan. Ngunit aakalain mo ba na darating ang araw na ang bagay na nagbibigay sa atin ng buhay ay maaari ring magkitil nito?

              Kamakailan lamang ay may bagyo na naman – ngunit ipinagpipilitan ng pamahalaan na hindi ito bagyo kundi habagat lamang. Natural, naapektuhan na naman ang ating tirahan; ngunit ngayon, magisa na lamang ako lalaban sa pagsubok na ito. Bakit mo nga ba ako iniwan? Bakit mo kinailangang pabayaan ang kamay kong sabik sa iyong proteksyon?

           Sa hina na ng aking katawan ay mabagal kong naitaas ang mga kagamitan natin; yung iba ay hinayaan ko na lang pumalaot sa labas. Tila ay hindi na kakayanin ng puspos na sa karamdaman kong katawan gawa ng katandaan ang mga ganitong klase ng sakuna. Dili-hindi, binigyan ko ng importansya ang mga huli kong alaala sa iyo bago mo pa man ako iniwan. Lumipas ang bawat minuto at oras na nakaabang lamang ako na humupa ang tubig ngunit, mas lalong tumaas ang lebel ng tubig. Wala akong magawa kundi tignan lamang ang mabilis nitong magpasok sa ating tahanan. Tumingin ako sa durungawan at nakita ang ating mga kapit bahay na unting unti ng nageempake upang lumikas. Pilitin ko man ay marahil hindi ko na ata kayang maghanda pa’t lumikas. Sa durungawan na iyon din ay tanaw ko ang Camacho Nangka Covered Court na lubog na rin sa tubig. Ito rati ang ginamit para sa mga Relief Operation. Ngunit, kung ang mismong lugar na dapat hinihingan ng tulong ay lubog na, may pag-asa pa ba? Marahil ay nailipat ang relief operations sa Nangka Elementary school; ngunit sa layo niyon sa ating tahanan ay ang tanging magagawa ko ay maghintay na lang ng pagsikat ng bagong araw.

           Alam mo, lapitin nga siguro tayo ng sakuna, ano? Natatandaan ko pa nung unta tayong nagkita; kasagsagan ng bagyong Yoling n’on – apektadong-apektado ang Metro Manila. Nakilala kita sa mga Relief Operation na aking sinalihan. Kahit na nasalanta rin ang aking tahanan ay minabuti ko pa rin tumulong sa iba at aba, hindi naman ako nagsisi dahilt nakilala naman kita. Kung iisipin, marahil ay mayroon din mabuting nadudulot ang bagyo paminsan minsan dahil sa araw na iyon nagsimula ang matamis nating pag-iibigan. Sabay tayong bumangon at nagsimula muli.

               O’ Nestor, ayan na ang araw! Humuhupa na ang tubig. Isa na namang trahedya ang mag-isa kong hinarap. Paano ba ‘yan, sa susunod nalang muli; sana sa susunod, makapiling kita muli.

Nagmamahal ng wagas,

Coring”

                Matapos magsulat ni Coring para sa kanyang asawang si Nestor ay nag-ayos na siya ng bahay na kahapon lang ay nasalanta ng bagyo. Ang tanging nasabi niya sa sarili ay, “Hay, mag-isa na naman ako. Mali, mag-isa pa rin ako.”

Binura ng Baha, Binalik ng Kababata

Binura ng Baha, Binalik ng Kababata

ni : Jero Remigio

              Umuulan noong nagising ako.

            "Nasaan ako?" Ang una kong sinambit. Dahan-dahan akong bumangon mula sa pagkakahiga sa kama, sumasakit pa ang ulo ko. Tumingin ako sa kapaligiran at napansin ko na ako'y nasa isang ospital.

             Noong may nagdaang nars sa pintuan, gulat na gulat siyang tumingin sa akin at dali-dali siyang tumakbo. Maya-maya ay biglang may pumasok na lalaki sa kwarto ko. Hindi ko siya kilala ngunit mukhang alalang-alala siya akin. Wala siyang imik habang siya'y naglakad papalapit sa akin. Ang kanyang ngiti ay abot tainga. "Kamusta ka na? Ang tagal mong natulog" Ang boses niya'y mangatog-ngatog. "Sino ako? Sino ka?" Nangupas ang mga ngiti niya sa labi.

           "Dok, bakit ho wala siyang natatandaan?" Tanong ng lalaki "Nakaranas siya ng severe head injury, sanhi ito ng kanyang pagkakalunod, at nagresulta ng pagkawala ng kanyang memorya" sabi ng doktor. Paikot-ikot ang lalaki, kita ang pangamba sa kanyang mga mata. "Pwede ko po bang malaman kung kailan ko siya maaaring iuwi?" Mas nangamba ako, dahil isang lalaking hindi ko naman alam ang pagkakakilanlan ang nasa tabi ko ngayon, at ang mas masama pa doon ay gusto niya ako iuwi. "Pwede na siyang ma-discharge sa lalong madaling panahon" Tugon ng doktor. "Salamat po, dok" Tumango ang lalaki. "Huwag kayong mag-alala at tiyakan babalik din ang memorya niya kung dahan-dahan mong ipapaalala ang mga ito" Habol ng doktor habang palabas ng pinto. "Halina't uuwi na tayo" sabi ng lalaki. Hinawakan niya ang kamay ko, ngunit sinampal ko ito papalayo. "Hindi kita kilala!" Hiyaw ko sa kanya. Ang mga kilay niya'y nagdikit sa inis. "Ako nalang ang pamilya mo ngayon kaya sumama ka na sa akin!" Dinampot niya ako at isinampay sa balikat niya. "Bitawan mo ako!" Nagpupumiglas ako, ngunit nanglalata pa ang aking katawan. Wala akong nagawa kundi sumama nalang sa kanya.

              "May sasabihin ako sa iyo" Noong kumalma na ako ay tumigil kami sa isang malaking tarangkahan. Tila abandonado na ang lugar pero may mga bantay pa rin na naka-poste. "Nasaan tayo?" Tanong ko habang ako'y sumusulyap sa labas. Malakas pa rin ang ulan kaya sa palagay ko'y hindi kami bababa ng kotse. "Provident Village, hindi mo na matandaan?" Tanong niya sa akin habang ako'y umiling. "Nakaranas siya ng severe head injury" Bigla nanaman ako napaisip. Hindi ko kilala itong lalaking kasama ko ngunit panatag ang loob ko sa kanya. Pero bakit siya lang ang kasama ko noong nagising ako? May nanay ba ako? Mga kapatid? O kaya naman mga kaibigan? "Limang taon na ang nakakalipas, dumating sa Pilipinas ang bagyong Ondoy..." Tumingin siya sa malayo, ang mukha niya'y 'di maipinta. "...Walang tigil na ulan ay nagdulot ng malaking baha sa maraming lugar, kasama na dito..." Dahan-dahang tumulay ang mga luha sa pisngi niya. "...Kumitil sa buhay ng maraming tao..." Takot ang naghari sa puso ko. "...Kasama na ang pamilya ko at ang sa iyo" Umikot ang paningin ko at tumigil ang mundo ko.

            "Jack!" Pagmulat ng aking mga mata, siya lang ang nakita. "Papaano mong-- Naaalala mo na ba ako?" Tanong niya at ako'y umiling ng hindi. "Sumisigaw ako ng Jack sa panaginip ko” Muling tumingin siya sa daan. "Malapit na tayo sa bahay ni tita Ana" Hanggang ngayon hindi ko pa rin siya maalala, pero bakit ayaw niya rin magpakilala sa akin ng kusa. "Nandito na tayo. Si tita Ana yung nakabihis ng luntian" Tinuro niya sa salamin at lumabas siya ng kotse para salubungin niya ang pamilya ni tita Ana. "Jack! Ang tagal nating hindi nagkita!" Mahigpit siyang niyakap ni tita Ana. "Tita, si Mandy po, yung binibisita mo sa ospital noon" Sumunod akong lumabas ng kotse at nagmano kay tita Ana. "Kamusta ka na?" Natutuwa niyang binangit sakin. "Madalas kitang bisitahin noon sa ospital noong nasa comatose ka" Sunod niya. Nagulat ako sa nalaman ko. Comatose? Kailan pa? Hinawakan ni Jack ang aking kamay at sinabing "Halika't pumasok muna tayo"

             "Kasagsagan iyon ng Ondoy noong mangyari ang aksidente" Sambit ni tita Ana. "Tita, ako na lang po ang magpapaalam kay Mandy" tinapik ni Jack and balikat ni tita Ana. "Sige, ikukuha ko nalang kayo ng kape" Tumayo si tita Ana at umupo si Jack sa tabi ko. "Nakita kitang lumabas ng bahay niyo, kita kong tulirong-tuliro ka. Noong nilapitan kita, sabi mo ay nagsisimula nang tumaas ang tubig sa bahay niyo. Desidido akong tulungan ka kahit bumabaha na rin sa loob ng bahay ko, pero doon na tayo inabutan..." Tumigil siya sa pagkwento. "Inabutan?! Inabutan ng ano?!" Sigaw ko, na ikinagulat naman ng mga pinsan niya na kasama namin. "Doon na tayo inabutan ng malaking baha. Ang bilis-bilis ng mga pangyayari..." Panandalian siyang pumikit at binalikan ang mga kaganapan. "Humawak ako sa isang poste, pero bumitaw din dahil niyapos kita para hindi ka mawala" Hindi ko na alam ang dapat kong maramdaman, kung galit ba o pasasalamat. "Dahil sa sobrang lakas ng agos ng tubig, malayo ang inabot natin. Nagpumilit akong lumangoy sa pinakamalapit na lapag, sinubukan kitang gisingin, pero hindi ka na humihinga" Dumating si tita Ana sa sala na may hawak na mga kape. "Nilapitan ako ng mga medical team at kinuha ka nila. Ang sabi nila sa'kin ay nasa comatose ka daw at hindi nila tiyak kung kailan ka gigising, magmula noon, hindi na ako umalis sa tabi mo, araw-araw ay kinakausap ko ang walang malay na si Mandy, umaasang isang araw ay magigising ka na, hanggang sa kanina" Sa sobrang galit, nasampal ko si Jack. "Bakit?! Bakit ka nag-sayang ng limang taon sa paghihintay sa akin? Hindi mo naman alam kung magigising pa ako!" Bigla akong humagulgol ng iyak. "Ang ibig mo bang sabihin sa akin, hindi mo na pinahalagahan ang sarili mo at binantayan mo lang ako bawat segundo ng buhay mo?!" Sigaw ko sa kanya. Bumuntong hininga si Jack at napahawak sa mga kamay ko. "Mandy, hindi mo pa rin ba ako natatandaan?" Tumibok ang puso ko sa mga salita niya. "Kaya ako handang tulungan ka sa bawat sandali, kaya ako naghintay ng limang taon..." Hinigpitan niya ang hawak sa mga kamay ko. "Dahil ako ang... ako ang kababata mo."

             "Kababata? Bakit ka nagsinungalin?" Tanong ng isang pinsan ni Jack. "Hindi ko alam, basta 'wag na lang kayong maingay" Sagot niya. Dumating ako suot ang mga pinaglumaang damit ni tita Ana. "Tara na, Jack" Pupuntahan namin ang puntod ni inay at ang pamilya ni Jack na sabay yumao noong bagyo. Malaki-laki din ang naging utang ko sa kanila, limang taon. Sumakay kami sa kotse ni Jack at tumuloy sa destinasyon namin. "Ilang taon tayo noong nangyari ang aksidente?" Tanong ko. "Labimpitong gulang tayo. Tumigil akong mag-aral at nagsimulang magtrabaho para sa bayarin sa ospital. Nakahingi ako ng tulong kay tita Ana at sa iba pang mga kamag-anak ko, wala kasi akong kilala sa iyo" "Alam mo Jack, sa palagay ko'y hindi na maaalis ang galit ko para sayo dahil sa ginawa mo sa buhay mo" Naramdaman ko ang panandaliang titig niya sa akin bago siya tumingin ulit sa daan. "Pinabayaan mo ang sarili mo para lang sa kababata mo?" Hindi siya tumingin sa akin "Kahit sino naman ay gagawin iyon, 'di ba? Kung sa akin ba nangyari iyon, hindi mo ba ako tutulungan?" Tanong niya sa akin. "Hindi. Kasi hindi naman kita kilala", sagot ko.

              Tumigil kami sa Evergreen, at ilang yapak pa ay narating din namin ang huling hantungan ng mga minamahal namin sa buhay. Naluha ako noong nakita kong naka-ukit sa lapida ang ngalan ng nanay ko, ngunit mas naluha ako noong nakita ko ang sa pamilya ni Jack. Nagagalit ako sa sarili ko sapagkat kung hindi dahil sa akin ay nailigtas niya siguro ang sarili niyang pamilya. "Maari pa rin mawala ang galit ko, sa isang kondisyon" "Ano?!" Pasigaw niyang tinanong sa akin, kitang-kita ang galak sa mga mata niya. "Isang tanong, isang sagot, at siguraduhin mo lang na magiging totoo ka sa akin" Sinabi ko habang siya'y tumango. "Pangako, magiging tapat ako" Sagot niya. Muli, ako'y lumingon sa nanay ko at sa pamilya niya. "Sino ka ba talaga? Dahil sa mga ginawa mo para sa akin ay sigurado akong hindi lang tayo magkababata" Panandalian na naman siyang pumikit at tahimik na natawa. "Paano mo akong nahuli?" “Sa panaginip ko”, ako’y napahagikgik. “Hinihintay ko pa rin ang sagot mo…” Niyapos ako ni Jack nang mahigpit. “Mukhang kulang ang pagpapakilala ko sa’yo kanina…” Nilapit niya ang kanyang mga labi sa aking tainga at bumulong. “Ako nga pala si Jack, ang kababata at nobyo mo.”

DAHIL SA HABAGAT

 DAHIL SA HABAGAT

ni Jhana Reyes

             Noong Agosto 2012, dumating sa Pilipinas ang isang habagat. Tila Ondoy ang naranasan ng buong Pilipinas sa lakas ng hangin at malakas na ulan na nagdulot ng baha sa madaming lugar sa Pilipinas. Madaming Pilipino and naapektuhan ng habagat. Halos lahat na ng paaralan ay nasuspindi, madaming mga trabaho ang hindi magawa dahil sa malakas na ulan, madaming tao ang hindi makapunta sa trabaho o kung saan man sila paparoon dahil sa baha at madami rin ang namatay dahil sa habagat. 

                  Ako si Juan, pinanganak ako na hindi na makakita. Ang aking tatay ay si Roberto, ang aking nanay naman ay si Marie at may isa akong kapatid na si Nenita. Nang malaman ko na may habagat na parating sa aming bansa, hindi ko inaasahan na isang malaking trahedya ang dala nito, lalo na sa aking pamilya. Sa Marikina kami nakatira at ang aming bahay ay laging binabaha. Ang malala pa ay isang palapag lamang ang aming bahay. Unang araw pa lang ng pagdating ng habagat ay binaha na ang aming bahay. Naririning at nararamdaman ko ang pagtaranta ng aking mga magulang. Dahil hindi ako makakita, hindi ko alam kung paano ako makakatulong. Nagdasal na lamang ako at sinamahan si Nenita sa kanyang kwarto. Bigla na lamang sinabi ni Nenita na siya ay nanghihina. Agad kong tinawag si inay para ipaalam ang nararamdaman ni Nenita. "Inay, ano po nangyayari kay Nenita?" kabadong itinanong ko kay inay. "Umaapoy sa init ang iyong kapatid, Juan." sagot ni inay. Hindi ko alam ang gagawin ko, niyakap ko na lamang si Nenita at pinunasan para bumaba ang kanyang lagnat. Naririnig ko si tatay at nanay na nagsisigawan at sinusubukan na gumawa ng paraan na madala si Nenita sa ospital. Sinubukan kong kumilos at gumawa ng paraan para kami ay makalabas ng bahay bago umabot sa bewang ang tubig sa loob ng bahay. Sinubukan ko na buksan ang pinto ng aming bahay ngunit, ang baha ay pinipigilan ito. Bumagsak ako ng ilang beses pero hindi ako sumuko. Nang mabuksan ko ang pinto, humingi ako agad ng tulong. Hindi naging hadlang ang aking kapansanan sa paghahanap ng mga taong puwede tumulong sa amin. Wala akong makita habang ako ay naglalakad sa baha na lagpas bewang na. Sa wakas, may isang lalaking lumapit sa akin at handang tumulong.

                 Si Ronaldo ay isang tagasagip ng aming barangay. Pinasakay niya ako sa bangka papunta sa aming bahay. Sinabi ko sa kanya na importante na madala ang aking kapatid sa ospital sa lalong madaling panahon. Naghintay lamang ako sa bangka habang nagdadarasal. Naririnig ko ang boses ni inat at itay. Niyakap at pinagalitan nila ako dahil hindi ako nagpaalam sa kanila at sila'y pinag-alala ko. Ako ay humingi ng tawad at agad na tinanong kung asan si Nenita. Katabi ko raw siya at nang siya ay mahawakan ko, siya ako nanginginig sa lamig. Naririnig ko nang umiyak si inay at ipinaubaya ko na lamang sa diyos ang kalagayan namin. Nang makadating kami sa lugar na hindi masyadong baha, kami ay pinasakay sa kotse. Yakap-yakap ko lamang si Nenita para hindi na siya lamigin. Sa wakas, sabi ng isang lalaki na nasa ospital na kami. Sa emergency room isinugod si Nenita dahil malala na raw ang kanyang nararamdaman. Habang hinihintay si Nenita na lumabas at malaman ang kanyang kalagayan, namromroblema na ang aking mga magulang kung saan sila kukuha ng pera para mabayaran ang mga gastusin sa ospital. Tinignan ni itay kung magkano lahat, at laking gulat ni iyay na bayad na ang lahat at libre na ang lahat. Nalaman na lang namin na si Ronaldo ang nagbayad sa lahat. Sa lahat ng biyaya ng diyos, may mga problema din na dumadating.

           Pagkalipas ng 8 oras ng paghihintay, nalaman na lamang namin na patay na si Nenita. Hindi niya nakayanan ang matinding sakit ng kanyang ulo na sinabayan pa ng matinding lagnat. Gumuho ang mundo namin. Sinugod ko ang emergency room at hinanap at kinapa ang buong kuwarto hanggang maramdaman ko ang katawan ng aking kapatid. Sinisisi ko ang habagat sa pagkamatay ng kapatid ko. Hindi ako makapaniniwala na dahil sa habagat, namatay si Nenita

.