Piso

Piso

ni Carol Encarnacion

                 Walang tigili ang ulan, umaga’t gabi tuloy tuloy ang daloy ng bawa’t patak ng tubig galling sa madilim na ulap. Lahat ng tao sa barangay “Shi-Shiro” ay nakasilong sa kanilang mga tahanan, ngunit may isang matandang babae na ang pangalan ay Aling Roan siya ay nakasilong sa isang malaking punong narra sa may kanto. Basang-basa an kanyang mukha,butas an kanyang damit at short at sira-sira ang kanyang tsinelas.

             May kasama siyang batang lalaki na ang pangalan ay Tobby hinihintay nilang pareho na tumila ang ulan bago silang pumunta sa kanilang bahay. Nung makarating sila sa dulo ng tinatayuan nila nakakakita si Tobby ng piso kinuha niya ito at inilagay sa kanyang bulsa.

                Walang kamalay-malay si Aling Roan na nawawala si Tobby, nakarating na si Aling Roan sa kanilang munting tahanan siya ay nagluto ng hapunan at nagwalis ng sahig. Pagkatapos mag luto at mag walis tinwag niya si Tobby para maligo ngunit walang sumasagot sakanya, nagtaka si Aling Roan kung bakit walang sumasagot sa kanyang paulit-ulit na sigaw at tawag kay Tobby. Nilibot niya ang buong bahay at bakuran ngunit wala parin siyang Makita na Tobby. Kinabukasan tuloy-tuloy ang agos ng ulan, bumabaha na sa kanto ng kanilang kubo pero hindi pa rin tumitigil si Aling Roan sa kakahanap buong araw siya naghahanap at nag tanong kahit hating gabi na hindi pa rin tumutigil si Aling Roan sa kakahanap kay Tobby.

                Makalipas ng 4 na taon. Hindi pa rin nahahanap si Tobby, tumantanda na rin si Aling Roan at lumalabo na rin si Aling Roan at lumalabo na rin ang kanyang mga mata at ang mas malala nahihirapan na siyang umintidi at makaalala. Habang nagdidilig si Aling Roan sa harap ng kanyang kubo, may lumapit na babae kay Aling Roan na ang pangalan ay Susan at sinabi niya na nakita niya si raw Tobby sa may Quiapo nagtitindi ng mga sampaguita sa kalye. Napatigil si Aling Roan sa pagdidilig at niyakap niya si Susan nang mahigpit habang tumutulo ang kanyang luha hindi nag tagal pumunta si Aling Roan sa Quiapo, Dinala ni Susan si Aling Roan sa simbahan kung saan nakatambay minsan si Tobby, habang naglalakad sila papuntang simbahan nakita agad ni Susan si Tobby tinawag niya ito at pinakilala niya kay Aling Roan, ngunit nag taka si Tobby kung sino siya hindi na niya ito maalala kahit niyakap ni Aling Roan hindi parin maalala kung sino si Aling Roan, iba na ang itsura ni Tobby binata na ito at mas nagging payat dahil wala itong makain.

               Umiiyak si Aling Roan hindi lang dahil sa tuwa pero dahil hindi na siya kilala si Tobby, kinausap niya ang kaibigan ni Tobby na kasama niya sa pagbebenta at sinabi ng binata na; na hanap nalang raw si Tobby sa may sulok na umiiyak at basang basa sa ulan sa sobrang awa ng binata dinala niya si Tobby sa kanilang tahanan at doon na siya lumaki. Napangiti nalang si Aling Roan at niyakap niya ang binata at nagpasalamat na din, napaluha nanaman si Aling Roan wala na siyang magawa kahit pilitin niya si Tobby na sumama sa kanya. Ang naalala lang ni Tobby na ang ama at ina na magulang ng kaibigan niya. Hinalikan niya si Tobby at nagpaalam sakanya napaiyak si Tobby nang paalis na si Aling Roan ngunit pinili parin ni Tobby na mag benta sa kalye ng sampaguita para makapag tapos siya ng pag aaral at para sa kanyang nanay at tatay.