Ang Habagat na Nagbago ng Buhay

Ang Habagat na Nagbago ng Buhay

ni Gianina Cuartero

                  Kada taon unti-unting nasisira ang kalikasan, naapektuhan ang kalagayan o panahon ng buong myndo. Dumadami at sunod-sunod ang pagdating ng ulan at bagyo, madami na ang naapektuhan dito tulad ng pagbabaha sa loob ng bahay, nagkakasakit at nawawalan ng malinis na tubig at pagkain. Ito ang higanti ng kalikasan sa atin, pero meron ba tayong ginagawa para mapigilan o iwasan ito? Pero kung meron naman tayong ginagawa ay minsan nakakalimutan natin itong gawin o konti lang ang sunusuporta para ibalik ang kagandahan ng kalikasan. Ito ang kuwento tungkol sa isang pamilya, ang mga Lodores na naapektuhan dahil sa walang tigil na ulan.

                   Sa isang maliit na bayan, dito naninirahan ang mga Lodores. Ang ama ng pamilya na si Jose ay isang magasasaka at minsan-minsan din siya nagbebenta ng mga produkto sa palengke. Ang ina naman na si Lisa ay gumagawa ng pamaypay at nagtitingda din siya ng mga turon at banana q sa maliit nilang tindahan na nasa bahay lang nila. Si Nestor, ang panganay na anak, ay nagtratrabaho bilang isang mangingisda, minsan-minsan lang siya dumaloy sa pamilya niya. Si Jeni, yung pangalawang anak ay nag-aaral sa isang kolehiyo. Ang kurso na napili niya ay medisina dahil nais niyang makatulong sa ibang tao. Ang bunso naman na si Tam ay isang Grade 5 na estudyante sa isang pampublikong paaralan. Mukha lang silang ordinaryong pamilya pero lahat ito ay mababago dahil sa isang pangyayari.

                  Noong isang Sabado umuwi si Nestor dahil sa darating na Linggo ay kaarawan ni Tam. Naghanda siya ng sinigang na bangus pagdating niya sa bahay. Gusto niya kasi ipakita yung mga nahuli niya sa umaga. Dahil gabi na, naghanda rin siya ng ‘dessert’ (ito ay isang tradisyon ng mg Lodores) na tsokolate galling sa convenience store. At habang sila ay kumakain, biglang umulan at habang tumatagal ito ay lumalakas at lumalakas pa. Napansin ni Lisa na lumalakas din ang hangin, bigla siyang natakot at sinabi niya sa kanyang pamilya na kumain nang mabilis. At habang sila ay kumakain nang mabilis napansin ni Jose na nasisira na ang bubong, bigla siyang kinabahan at tumakbo siya sa kuwarto at kinuha niya ang posporo, kandila batterya. Dito napansin ng pamilya na kailangan na nilang mag-empake ng gamit, dahil sa malakas at patuloy-tuloy na pag-uulan unti-unting nababaha ang kanilang bahay. Kinuha nina Jose at Lisa ang mga pagkain, tubig at damit. Habang ang mga anak naman nila ang kumuha ng mga mahahalagang gamit. Pabilis nang pabilis ang pagpasok ng tubig at putik sa loob ng bahay kaya konti lang ang nakuha nila. Tumakbo sila sa taas kung saan nila nilalagay ang bagay na hindi nagagamit, malaki-laki naman ito at konti  lang ang gamit na nalagay doon kaya medyo komportable naman ang pamilya. Ilang araw sila nastranded sa bahay nila dahil sa tuloy-tuloy na ulan at hindi bumababa ang baha.  Sinubukan ni Nestor na maghanap ng tulong gamit ng kanyang cellphone pero halos wala siyang makuhang signal. Dahil dito napagisipan ni Jose na magtiis na lang sila sa taas hanggang bumaba ang baha sa loob ng bahay nila.

                  At noong akala nila na wala nang pag-asa na matutulungan sila, bigla na lang may mga rescuers na nakasakay sa Bangka at tinitingnankung meron pang tao nandoon. Sa saya, kinaway nila ang kamay nila habang tumatalon. Nanirahan muna sila sa evacuation center at noong nabalitaan na nila na bumaba na ang baha, umuwi na sila sa bahay. Pagpasok nila sa bahay nakita nila na maputik na ang bahay nila. Sa itsura ng bahay halos naiiyak na sinabi ni Lisa, “Ganito na ba katindi ang panahon? Na halos kasinglakas ng ulan ang nabibigay ng habagat sa bagyo? Bakit ba ito nangyayari sa atin?” Dahil sa lungkot ng ina, yinuko na lang ng mga anak ang ulo nila. Pagtingin ni Jeni sa putik, napansin niya na hindi lamang siya putik dahil may kasama din itong mga basura. Sinabi ni Jeni sa ina: “Lahat tayo ay isang biktima ng panahonnito dahil inaabusonatin ang binigay ng Diyos sa atin.” “Kaya dapat natin alagaan.” Sabi ni Tam. “Ina, Itay alam ko na hindi ito gaano kalaki na regalo na pinapangarap kong makuha pero gusto ko lamag na lahat tayo ay magtulong-tulong na mapaganda ang kalikasan natin.” Dinagdag ni Tam. “Yan ang pinakamagandang pangarap na nairinig ko anak at mangangarap tayo na magagawa namin ang lahat para mapaganda ang kalikasan.” Sabi ni Jose.

                At mula noon ang pamilyang Lodores ay unti-unting nagbabago, tulad ng trash segregation, pagtitipid nang tubig , ngayon gumagamit din sila ng mga organic na produkto at iba pa. Sa dami ng ginagawa nila para mapaganda ang kalikasan, naimpluensya na nila ang mga kapitbahay. At lahat sila ay nagtulong-tulong at natutong maging handa tuwng umuulan ng malakas. Ang maliit na bayan ay natuto paano magmahal at mag-alaga ng kapaligiran.